OCAK AYI RAPORU

• İnstagramdan takip ettiğim bir sırtaçantası ile devrialem yapan bir gezgin kız, bu ay yaşadığım ile gelmişti. Onunla tanıştım. Onunla kahve içip sohbet ettik çok tatlı biri ;) 
• Sütlü kahve ile starbucks da bir japon çocukla tanıştım. Türkiye de arkadaşları ona Rıdvan olarak sesleniyomuş çünkü japonca adı biraz zor :D Değişim öğrencisiymiş.Japonyanın ona verdiği burs 4000 tlye tekabül ediyomuş..
• Kendime dert edip uyuyamadığım bir mesele benim müdahelem olmadan çözüldü çok şükür..
• Sömestr tatilimi evde geçirdim. Gezmek uzaklaşmak iyi gelebilirdi ancak yine insanların keyfini bekledim (!).  Aslında gezmek değildi derdim bişeyler uzaklaşmak ve uzun uzun konuşmaktı.. Bir de sanırım birilerinin, yakın hissetiğim birilerinin beni düşündüğünü, hayatımda var olduklarını hissetmeye ihtiyacım vardı..
•  Umursadığım affettiğim insanların bana karşı umursamaz ve düşüncesiz davranışlarına artık katlanamadığımı farkettim.
• Çok kırgınım. Ve biraz da bu yüzden gözyaşı döküyorum. Hayal kırıklığı. Yalnız hissetme. Anlaşılmamak..
• Sömestr tatilini bol bol ağlayarak ve depresif geçirdim. Ciddi ciddi kafayı mı yiyorum diye düşündüm. Herkes ölücek ve ben arkalarından bakıcakmışım gibi hissediyorum. Kimse ölmese ama öyle bir dünya yok.. Bazen kendim de ölücekmişim gibi geliyor. Uykum sorunlu.. Psikolojik destek mi alsam dedim. Sonra aklıma bi kez bi seferlik  psikoloğa gitmiştim o geldi. Oyalanırsam geçer dedim. Bir de depresyona girme lüksüm yok çünkü nazımı çekecek kimsem yok. Bazen kendimi şükürsüz ve tembel hissediyorum.. Bu ruh durumum geçicek mi zaman gösterecek..
• Sömestr de bir bebek bir de ev ziyareti yaptım. Bir çocukluk arkadaşımın, aynı zamanda ailelerimiz de iyi görüşürdü, bebeği olmuştu 40ı çıkınca gideyim demiştim. Açıkcası annemden sonra beni hiç aramadığı ulaşmadığı için kırgındım. Ve onu hiç hatırlamıyorum annem öldüğün de. Ama mutlaka vardır diye düşünüyodum ki varmış. Hem de hastaneye gelmiş hemen. Ama zihnim pek çok şeyi baskıladığı gibi bunu da baskılamış.. Beraber annemi andık. Onunlayken çocukluğumu, ananemin oraları ne çok özlediğimi farkettim.. Şimdi herkes ayrı hayatlarda.. Yollar kesişiyor ve ayrılıyor.. Hayat işte..
• Her şeye yetişemiyorum..
• Tez.. Bitmeyecek sanırım.. Hocamı asla memnun edemiycekmişim gibi hissediyorum. Bir de cidden aptal gibi hissediyorum. Bıraksam rahatlıycam gibi ama emeklerim çöp olucak ve bazıları dırdır bla bla.. Biliyorum bırakmak da beni rahatlaytmıycak.. Ama cidden kendimi başarısız ve boşa kürek sallıyomuşum gibi hissediyorum. Bir de hayat geçiyor ve ben napıyorum neyle uğraşıyorum  ne için strese giriyorum hayatımda yeterince stres faktörü var diyorum.. Aileme vakit ayırmak ve iş dışında başka şeyler düşünmek istemiyorum. 
• Tez hocam kalpten rahatsızlanmış, üzüldüm çok..
• Tezle ilgili bazı şeyler sarktı mecburen. Ne diyim hayırlısı..
• Küçümsenmekten de haz etmiyorum.
• Arkadaşlarım..  
• Kuzenlerim geldi yurtdışından onlar biraz kafamı dağıttı.
• Kendime yeni bir günlük aldım.

Mermaid